Zespoły padaczkowe są to rzadkie schorzenia, które charakteryzują się zbiorem określonych cech. Wyróżniane są na podstawie wieku, w którym występują poszczególne typy napadów padaczkowych, przyczyny ich występowania, charakterystycznego rodzaju zmian w zapisie czynności bioelektrycznej mózgu (EEG), wyników badań neuroobrazowych, przebiegu choroby oraz reakcji na wdrożone leczenie. Obecnie opisano ok. 60 różnych zespołów padaczkowych. Najczęściej pojawiają się we wczesnym dzieciństwie, a wiele z nich jest uwarunkowanych genetycznie. Pacjenci z rzadkimi zespołami padaczkowymi doświadczają często bardzo wielu napadów padaczkowych każdego dnia – bywa, że są to nawet setki napadów dziennie.

Do jednych z najcięższych zespołów padaczkowych zalicza się zespół Dravet i zespół Lennoxa-Gastauta. Charakteryzują się one mnogością heterogennych lekoopornych napadów padaczkowych, którym towarzyszą również inne objawy, takie jak zaburzenia intelektualne, opóźnienia ruchowe i behawioralne, opóźnienia rozwoju i rozumienia mowy czy dysfunkcje psychoruchowe. Dysfunkcje układu poznawczego i motorycznego często utrzymują się także w wieku dorosłym. Inne objawy mogą obejmować cechy spektrum autyzmu, ADHD, zaburzenia komunikacji, zaburzenia snu lub problemy z jedzeniem, które często nasilają się w okresie dojrzewania.

W zespole Dravet i zespole Lennoxa-Gastauta niezwykle groźnym obciążeniem jest nagła niespodziewana śmierć w przebiegu padaczki (SUDEP – ang. Sudden Unexpected Death in Epilepsy). Ryzyko jej wystąpienia jest znacznie wyższe u osób cierpiących na te zespoły padaczkowe niż w przypadku populacji chorującej na padaczkę. Pacjenci są obarczeni również wysokim ryzykiem wypadków i urazów w wyniku napadu padaczkowego oraz przedwczesnej śmierci z powodu śmiertelnego stanu padaczkowego, co stanowi duże zagrożenie i jest źródłem niepokoju dla rodzin i opiekunów.